Dimitra διαμερίσματα

Το Άρθρο αυτό έχει 1 σχόλιο

1. Μια επίσκεψη στη Σπιναλόγκα εν μέσω θέρους οδηγεί αναπόφευκτα σε φρεσκάρισμα των γνώσεων ιστορίας, μπορεί δε να συνδυαστεί και με μια δροσερή ανάπαυλα σε κάποια από τις μικρές παραλίες της γύρω περιοχής

   Ανέκαθεν αποτελούσε τουριστικό αξιοθέατο, όμως η γοητεία της Σπιναλόγκας εκτοξεύτηκε χάρη στη γνωστή, αφιερωμένη στην πιο μαύρη σελίδα της ιστορίας του ενετικού αυτού κάστρου, τηλεοπτική σειρά. Και ας μην είναι «Το νησί» της Victoria Hislop, στο οποίο βασίστηκε το σίριαλ, ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό έχει γραφτεί. Και ας υπάρχει ο δικός μας Θέμος Κορνάρος, ο οποίος το 1933 έγραψε τη «Σπιναλόγκα» του, που συνταράσσει με τις απερίγραπτες εικόνες της καθημερινότητας της ζωής των εξορισμένων λεπρών και τη βαρβαρότητα ενός πολιτισμένου κράτους.

   Η τραγωδία ανέκαθεν συγκινούσε και τώρα λειτουργεί προς όφελος του… τουρισμού, αφού δύσκολα θα βρεθείτε στο Λασίθι και δεν θα κάνετε τη μικρή παράκαμψη που απαιτείται για τη Σπιναλόγκα. Αν σας αρέσουν οι μεγαλύτερες διαδρομές με πλοιάρια, θα προτιμήσετε τον Αγιο Νικόλαο, αλλά συντομότερη επιλογή (5 – 10 λεπτά) είναι η Πλάκα, το μικρό χωριό ακριβώς απέναντι από τη Σπιναλόγκα, και ενδιάμεση κατάσταση η Ελούντα (15 – 20 λεπτά).

   Η επιλογή της Ελούντας ή της Πλάκας έχει το μεγάλο προσόν ότι συνδυάζεται με μια πανέμορφη διαδρομή με το αυτοκίνητο. Ο δρόμος ελίσσεται ανάμεσα από υψώματα, για να καταλήξει τελικά να κινείται σχεδόν παράλληλα με τη θάλασσα, αλλά ψηλά, προσφέροντας μια μοναδική θέα προς τον κόλπο της Ελούντας. Από τη μια η Κολοκύθα, το μακρύ και χοντρουλό νησάκι που συνδέεται με την ξηρά με μια στενή λωρίδα γης, η οποία διασχίζει τις αλυκές και του δίνει τη δυνατότητα να χαρακτηρίζεται και χερσόνησος, και από την άλλη το τουριστικοποιημένο λιμανάκι της Ελούντας. Οι ανεμόμυλοι στην είσοδο της Κολοκύθας είναι σήμα κατατεθέν και αξιοθέατο ταυτοχρόνως, ενώ τα υπερπολυτελή ξενοδοχειακά συγκροτήματα που αφθονούν στην ακτή μέχρι το λιμάνι θυμίζουν ότι η Ελούντα υπήρξε και εξακολουθεί να είναι πόλος έλξης προσωπικοτήτων.

   Η Σπιναλόγκα, η βραχονησίδα των 85 στρεμμάτων, στέκει σαν φρουρός στη βόρεια άκρη του κόλπου της Ελούντας, που αποτελεί ένα πολύ καλό φυσικό λιμάνι. Το γεγονός δεν διέφυγε της προσοχής των Ενετών, οι οποίοι φρόντισαν το 1579 να φτιάξουν το κάστρο που εμείς βλέπουμε σήμερα, για να προστατεύσουν το στόλο τους που έβρισκε εδώ καταφύγιο, αλλά και να διαφυλάξουν τον πλούτο της περιοχής (αλάτι, λάδι κ.ά.) και το εμπόριο. Οι ενετικές οχυρώσεις στήθηκαν στα ερείπια αρχαίων οχυρωματικών έργων, αφού στη θέση της σημερινής Ελούντας υπήρχε κάποτε η αρχαία Ολούς. Κατά μία εκδοχή, μάλιστα, η Σπιναλόγκα δεν ήταν πάντα νησί, αλλά τμήμα της Κολοκύθας, και οι Ενετοί άνοιξαν και μια διώρυγα για να αποκόψουν το οχυρό από τον κύριο όγκο του νησιού. Αυτή η υπόθεση σχετίζεται με μια από τις εκδοχές που αφορούν στην προέλευση του ονόματος Σπιναλόγκα. Αναμφισβήτητοι νονοί στην περίπτωσή μας οι Ενετοί, που με το λατινικό «spina lunga» (σπίνα λούνγκα=μακρύ αγκάθι) χαρακτήριζαν όχι μόνο τη σημερινή Σπιναλόγκα, αλλά και την Κολοκύθα.

   Το πόσο καλά αυτοί οχύρωσαν το νησί φαίνεται από το γεγονός ότι, ενώ η Κρήτη έπεσε στα χέρια των Τούρκων το 1649, η Σπιναλόγκα άντεξε μέχρι το 1715. Αυτά ακριβώς τα χρόνια είναι που το νησί λειτουργεί και ως καταφύγιο των «Χαΐνηδων», των επαναστατών Κρητικών, που είχαν βγει στο βουνό και είχαν στήσει το δικό τους αντάρτικο εναντίον των Οθωμανών κατακτητών. Ακολουθεί η κατοίκηση του νησιού από Τούρκους, οπότε αυτό γίνεται καστροπολιτεία, που το 1827 φτάνει να φιλοξενεί πάνω από 200 οικογένειες. Κάπως έτσι, στα μέσα του 19ου αιώνα, στο μικρό νησί συγκεντρώνεται μεγάλος αριθμός κατοίκων, στην πλειονότητά τους έμποροι και ναυτικοί, οι οποίοι εκμεταλλεύονται την ασφάλεια του οχυρωμένου οικισμού για να αξιοποιήσουν τους εμπορικούς δρόμους της ανατολικής Μεσογείου.

   Η μαύρη σελίδα της ιστορίας του νησιού ξετυλίγεται τον 20ό αιώνα, την περίοδο από το 1903 μέχρι το 1957, όταν λειτούργησε ως τόπος «καραντίνας» -στην πραγματικότητα εξορίας- για τους λεπρούς.

   ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟ ΝΗΣΙ

   Καθώς το καραβάκι πλησιάζει στην προβλήτα του πιο επισκέψιμου -μετά την Κνωσό- αρχαιολογικού χώρου της Κρήτης, είναι αρκετά δύσκολο να σκεφτείς ότι προσεγγίζεις επί της ουσίας έναν τόπο μαρτυρίου. Η ομορφιά της ενετικής οχύρωσης σε παρασύρει και αντιμετωπίζεις το όλο σκηνικό με τη λογική του ιστορικού αξιοθέατου. Περνώντας την πύλη εντυπωσιάζεσαι από το πάχος του τείχους, ενώ στη συνέχεια την προσοχή αποσπούν τα πάσης φύσεως ερειπωμένα κτίσματα, πολλές φορές με πινακίδες που σε προειδοποιούν να μείνεις μακριά τους, τα οποία προσθέτουν τη δική τους γραφική πινελιά στο τοπίο.

   Τα όμορφα αναπαλαιωμένα καταστήματα στην οθωμανική συνοικία χρησιμεύουν εν μέρει ως μουσείο, παρέχοντας ενδιαφέρουσες πληροφορίες στον επισκέπτη, ενώ περπατώντας σχεδόν παράλληλα με το κάτω τείχος, κάθε τόσο ανακαλύπτεις μια όμορφη σκηνή από τη συνύπαρξη της πέτρας με τη θάλασσα. Η εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα είναι από τα καλύτερα διατηρημένα κτίσματα και, καθώς είναι ανοιχτή, δεν είναι λίγοι αυτοί που κάνουν μια στάση για να ανάψουν ένα κεράκι… Σημειώστε ότι στη Σπιναλόγκα υπήρχαν και άλλα κτίρια που είχαν χρησιμοποιηθεί κατά την περίοδο που αυτή λειτούργησε ως λεπροκομείο και γκρεμίστηκαν τη δεκαετία του ’70, σε μια προσπάθεια «αναβάθμισης» του νησιού-μνημείου.

   Στο πρώτο μέρος της διαδρομής, που είναι ελαφρώς ανηφορικό, έχεις απέναντι στα αριστερά σου την αγριωπή ακτή της Πλάκας, ενώ φτάνοντας στο δυτικό άκρο της Σπιναλόγκας, θα κάνεις μια στάση για να απολαύσεις το θέαμα που προσφέρει η ημισέληνος Miciel. Ο όρος «ημισέληνος» χρησιμοποιείται για το χαρακτηρισμό των διαφόρων οχυρών θέσεων.

   Καθώς περπατάς παράλληλα με την περίμετρο της Σπιναλόγκας, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη παρατηρητικότητα για να προσέξεις ότι η οχύρωσή της αναπτύσσεται σε δύο επίπεδα. Το πρώτο αφορά στο τείχος που είναι κτισμένο πάνω στην ακτή, ενώ το δεύτερο, που κρέμεται από πάνω σου, αγκαλιάζει την κορυφογραμμή και συνδέεται με την ημισέληνο Barbariga (ή Moceniga), που μαζί με την ημισέληνο Miciel αποτελούν τα πλέον σπουδαία οχυρωματικά αρχιτεκτονήματα της Σπιναλόγκας. Η πρόκληση της Moceniga απαιτεί καλή φυσική κατάσταση και αρκετόν ιδρώτα, προσφέρει όμως μια άλλη άποψη του νησιού, από ψηλά.

   Κατηφορίζοντας προς την προβλήτα για να πάρεις το δρόμο της επιστροφής, έχεις όλο το περιθώριο να σκεφτείς πώς μπορείς να αξιοποιήσεις το υπόλοιπο μιας καλοκαιρινής μέρας. Τα χρώματα της θάλασσας σε προσκαλούν να δροσιστείς και αυτό μπορεί να γίνει είτε στη μικρή παραλία, στην ανατολική πλευρά της Κολοκύθας, όπου κάνουν στάση τα πλοιάρια που πραγματοποιούν μίνι κρουαζιέρες σε Σπιναλόγκα – Κολοκύθα, είτε σε κάποια από τις μικρές παραλίες που υπάρχουν γύρω από την Πλάκα και την Ελούντα.

   Η Σπιναλόγκα είναι ανοιχτή το καλοκαίρι καθημερινά ώς τις 5.30 μ.μ. Πληροφορίες: 13η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων (Τ/2810-288.394). Εισιτήρια: 2 ευρώ το ολόκληρο και 1 ευρώ το μειωμένο.

   ΠΩΣ ΘΑ ΦΤΑΣΕΤΕ

   Για να επισκεφτείτε τη Σπιναλόγκα, θα χρειαστεί να πάρετε καραβάκι είτε από την Πλάκα, το μικρό χωριό που βρίσκεται σε απόσταση 800 μέτρων από το νησί, είτε από την Ελούντα, είτε από τον Αγιο Νικόλαο. Το εισιτήριο στην πρώτη περίπτωση κοστίζει 8 ευρώ, στη δεύτερη 10 και στην τρίτη 18 – 20 ευρώ ανά άτομο. Από Ηράκλειο μέχρι Ελούντα (περίπου 80 χλμ.) θα χρειαστείτε λίγο περισσότερο από μία ώρα, από Ρέθυμνο περίπου δυόμισι ώρες, ενώ από Χανιά τρεις – τρεισήμισι ώρες. Η Πλάκα απέχει από την Ελούντα περίπου 4 χλμ., που με τη σειρά της απέχει 10 χλμ. από τον Αγιο Νικόλαο.

   Απάντηση..