Οροπέδιο Ομαλού προς κορυφή Αφέντης 2142μ

Σήμερα η ανάβαση έγινε από το Οροπέδιο Ομαλού της Βιάννου που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.350 μέτρων. Είναι μια αρκετά απαιτητική πεζοπορία ιδιαίτερα στο πρώτο κομμάτι, όχι μόνο λόγω της απότομης κλίσης του εδάφους και της μεγάλης υψομετρικής διαφοράς (800μ. περίπου), αλλά και λόγω του μικροκλίματος της περιοχής (ζέστη την ημέρα – παγωνιά και ισχυροί άνεμοι την νύχτα την εποχή των μελτεμιών).

Η άφιξη στο χωριό της Κάτω Σύμης στην περιοχή της Βιάνου είναι έυκολή είται απο ανατολικά (περιοχή Ιεράπετρας) είτε από δυτικά. Είναι ένα γραφικό χωριό με ανατριχιαστική, αιματοβαμμένη ιστορία από την περίοδο της Γερμανικής κατοχής. Από εδώ συνεχίζουμε για 5 χλμ σε άσφαλτο αρχικά και άλλα 5,5χλμ σε χωματόδρομο μέχρι το γραφικό οροπέδιο του Μικρού Ομαλού ή της Βιάνου, ένα οροπέδιο ακατοίκητο, ανέγγιχτο, ερημικό. ‘Μικρό’ μόνο κατ’ όνομα (για να ξεχωρίζει από το ομώνυμο χανιώτικο οροπέδιο), αλλά πανέμορφο καθώς αλλάζει χίλια πρόσωπα ανάλογα με τις εποχές και τις καιρικές συνθήκες. Άλλοτε καταπράσινο ή χιονοσκέπαστο, με μια μικρή αλπική λίμνη που δημιουργείται όταν λιώσουν τα χιόνια στις γύρω βουνοκορφές. Στο οροπέδιο αυτό βοσκούσε τα ζώα του ο διάσημος ήρωας του Ιωάννη Κονδυλάκη, ο απολαυστικός Πατούχας, στο ομώνυμο μυθιστόρημα του.

Το πιό θεαματικό κομμάτι

Αφήσαμε το όχημά μας λίγο μετά το διάσελο στο γραφικό οροπέδιο και αμέσως ξεκινήσαμε την ανάβαση προς την κορυφή.

Στην αρχή για 1 χλμ περίπου κινηθήκαμε δυτικά-βορειο δυτικά μέχρι να συναντήσουμε το μονοπάτι που πλέον κατευθύνεται βόρεια.

Η πορεία είναι έντονα ανηφορική, το μονοπάτι στο σημείο εκείνο δυσδιάκριτο και χρειάζεται προσοχή καθώς είναι στρωμένο με μικρές και μεγάλες πέτρες που δυσκολεύουν το περπάτημα. Το δυσκολότερο σημείο μπορούμε να το προσδιορίσουμε από τα 1400μ όπου αρχίζει η έντονη κλίση μέχρι τα 1900μ όπου η διαδρομή γίνεται περισσότερο επίπεδη. Αρχικά υπάρχει αραιή θαμνώδης βλάστηση και εντυπωσιακοί πρίνοι που κατάφεραν να επιβιώσουν και να ψηλώσουν παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες. ΄Οσο ανηφορίζουμε η βλάστηση αραιώνει και οι πέτρες μοιάζουν να γίνονται περισσότερες μετά από κάθε μας βήμα… Από ψηλά αγναντεύουμε το οροπέδιο του Μικρού Ομαλού, κουρνιασμένο ανάμεσα στα λασιθιώτικα βουνά, σε ένα από τα πιο όμορφα ορεινά τοπία της Κρήτης. Συνεχίζουμε την δύσκολη ανάβαση (τα πόδια όσων δεν είναι εξοικειωμένοι με περπάτημα στα βουνά σίγουρα ταλαιπωρούνται) και από μακριά σαν ένας ακόμη βράχος της κορυφής ξεπροβάλει το μικρό ξωκλήσι. Το τοπίο γύρω μας άδενδρο, άγριο και αφιλόξενο, καθώς μετά τα 1.600μ. δεν υπάρχει καθόλου βλάστηση, παρά χαμηλοί θάμνοι, αναρίθμητες πέτρες και γκρίζα κοφτερά βράχια.

Το πιό θεαματικό κομμάτι της διαδρομής το συναντάμε περιπου 30λεπτά πριν την κορυφή και στα 2050μ. όπου το μονοπάτι μας οδηγάει στην άκρη ενός τεράστιου βράχου και γκρεμού με επιβλητική θέα προς την κοιλάδα (πάνω από 1000μ υψόμετρική διαφορά !) δυτικά του ορεινού όγκου που βρισκόμαστε.

Μετά από 3 ώρες επίπονη ανάβαση φτάνουμε επιτέλους στην κορυφή. Στο μικρό ξωκλήσι κάθε χρόνο συρρέουν για τον εορτασμό προσκυνητές από την επαρχία Βιάννου, την πόλη του Ηρακλείου, το οροπέδιο και το νομό Λασιθίου. Πολλοί διανυκτερεύουν την παραμονή σε σκηνές και άλλοι ξεκινούν ανήμερα ξημερώματα για να φτάσουν πριν την λειτουργία. Το απέριττο εκκλησάκι μοιάζει σαν να είναι κομμάτι του ίδιου του βουνού, καθώς είναι χτισμένο με τις ίδιες πέτρες που αφθονούν τριγύρω και ένα μεγάλο μέρος του είναι χωμένο μέσα στο βουνό. Στο σημείο αυτό υπήρχε σπήλαιο, που σύμφωνα με την μυθολογική παράδοση ήταν η κατοικία του αρχηγού των Σαραντάπηχων.

Ξεκουραστήκαμε στην κορυφή με τον άνεμο να φυσά δυνατά και απολαύσαμε πανοραμικά την θέα σε ολόκληρο το νησί: από Ηράκλειο, πεδιάδα Μεσσαράς και Χερσόνησο, μέχρι το οροπέδιο Λασιθίου, τον ‘Αγιο Νικόλαο και την Ιεράπετρα και από τα Λευκά ΄Ορη και τον Ψηλορείτη μέχρι τα δυο πελάγη νότια και βόρεια του νησιού. Η οροσειρά της Δίκτης μας περιβάλει ανυπότακτη και περήφανη, με τις ψηλές κορφές της και τις δυσπρόσιτες βουνοπλαγιές να προκαλούν αθέλητα το δέος.